طی شد این عمر تو دانی به چه سان ؟

طی شد این عمر , تو دانی به چه سان !

پوچ و بس تند , چنان باد دمان ..

همه تقصیر من است که نکردم فکری , که چه سان می گذرد عمر گران ...

هیچ کس نیز نگفت :

زندگی چیست ؟ چرا می آییم ؟

بعد از این چند صباح , به کجا باید رفت ؟!

با کدامین توشه , به چه سان باید رفت ؟!

نوجوانی سپری گشت به بازی و نشاط ..

فارغ از نیک و بد و مرگ و حیات

پس از آن نیز نفهمیدم هیچ

که چه سان باید زیست ؟ به کجا باید رفت ..

همه گفتند جوان است هنوز , بگذارید جوانی بکند !!

بهره از عمر برد , کامرانی بکند ..

بگذارید که خوش باشد و مست

بعد از این نیز او را عمری هست !

یک نفر بانگ برآورد که او , از هم اکنون باید فکر فردا باشد ..

دیگری آوا داد چو فردا بشود فکر فردا میکنیم !!

دیگری گفت همانطور که دیروزش رفت , بگذرد امروزش , بگذرد فردایش ..

کسی مرا هیچ نگفت که , زندگی خوردن نیست! ثروت و قدرت نیست ! زندگی غفلت نیست !!!

من شدم خلق که با عزمی جزم

 پای از بند هواها گسلم ..

فارغ از شهوت و از کینه و آز 

ز جوانمردی و عزت سرشار ..

در ره کشف حقایق کوشم 

شربت جرات و امید و شهامت نوشم 

آنچه آموخته ام بر دگران آموزم ..

شمع راه دگران گردم و با شعله ی خویش 

ره نمایم به همه , گرچه سراپا سوزم ...

• نوشته شده در ۱۸ تیر ۱۳۹۰   |   
• نظرات - ۲   |   
• نظر بدهید