بیا تا قدر یکدیگر بدانیم

دلاویزترین شعرجهان

_{از دل افروزترین روز جهان ،}

                        _{خاطره ای با من هست ،}

_{به شما ارزانی :}

_{سحری بود و هنوز ،}

_{گوهر ماه به گیسوی شب آویخته بود .}

_{گل یاس ،}

_{عشق در جان هوا ریخته بود .}

_{من به دیدار سحر می رفتم}

_{نفسم با نفس یاس در آمیخته بود}

_**********

_{می گشودم پر و می رفتم و می گفتم : « های !}

_{بسرای ای دل شیدا ، بسرای .}

_{این دل افروزترین روز جهان را بنگر !}

_{تو دلاویزتزین شعر جهان را بسرای !}

_{آسمان ، یاس ، سحر ، ماه ، نسیم ،}

_{روح در جسم جهان ریخته اند ،}

_{شور و عشق تو برانگیخته اند ،}

_{تو هم ای مرغک تنها بسرای !}

_{همه درهای رهایی بسته ست ،}

_{تا گشایی به نسیم سخنی ، پنجره ای را ، بسرای !}

_{بسرای  ... »}

_{من به دنبال دلاویزترین شعر جهان می رفتم !}

_{در افق ، پشت سراپرده نور}

_{باغهای گل سرخ ،}

_{شاخه گسترده به مهر ،}

_{غنچه آورده به ناز ،}

_{دم به دم از نفس باد سحر ؛}

_{غنچه ها می شد باز  .}

_{غنچه ها می شد باز  ،}

_{باغهای گل سرخ ،}

_{باغهای گل سرخ ،}

_{یک گل سرخ درشت از دل دریا برخاست !}

_{چون گل افشانی لبخند تو  ،}

                               _{در لحظه شیرین شکفت !}

                                                             _{خورشید  !}

_{چه فروغی به جهان می بخشید !}

_{چه شکوهی ... !}

_{همه عالم به تماشا برخاست !}

_{من به دنبال دلاویزترین شعر جهان می گشتم !}

_{*************}

_{دو کبوتر در اوج ،}

_{بال در بال گذر می کردند .}

_{دو صنوبر در باغ ،}

_{سر فرا گوش هم آورده به نجوا غزلی می خواند .}

_{مرغ دریایی ، با جفت خود ، از ساحل دور}

_{رو نهادند به دروازه نور ...}

_{چمن خاطر من نیز ز جانمایه عشق ،}

_{در سراپرده دل}

_{غنچه ای می پرورد ،}

_{- هدیه ای می آورد  -}

_{برگهایش کم کم باز شدند !}

_{برگها باز شدند :}

_{- « ... یافتم ! یافتم ! آن نکته که می خواستمش !}

_{با شکوفایی خورشید و ،}

                           _{گل افشانی لبخند تو ،}

                                                     _{آراستمش !}

_{تار و پودش را از خوبی و مهر ،}

_{خوش تر از تافته یاس و سحر بافته ام :}

_{« دوستت دارم » را}

_{من دلاویزترین شعر جهان یافته ام !}

_************

_{این گل سرخ من است !}

_{دامنی پر کن از ین گل که دهی هدیه به خلق ،}

_{که بری خانه دشمن !}

_{که فشانی بر دوست !}

_{راز خوشبختی هر کس به پراکندن اوست !}

_{در دل مردم عالم ، به خدا ،}

_{نور خواهد پاشید ،}

_{روح خواهد بخشید . »}

_{تو هم ، ای خوب من ! این نکته به تکرار بگو !}

_{این دلاویزترین شعر جهان را ، همه وقت ،}

_{نه به یک بار و به ده بار ، که صد بار بگو !}

_{« دوستم داری » ؟ را از من بسیار بپرس !}